Tablica dźwiękowa + i – , 1979
Hipotetyczne rozważania zainicjowane w nawiązaniu do filmu i fotografii artysta kontynuował również w odniesieniu do przestrzeni dźwiękowej. W serii czterech rysunków przedstawił konstrukcję abstrakcyjnej przestrzeni dźwiękowej, w której opozycyjne „wartości sygnałów dźwiękowych strefy dodatniej i strefy ujemnej niwelowały się poprzez zastosowanie progresji geometrycznej”.
