Otwarcie wystawy 09.03.2013
Natrętne buczenie i bełkotliwe bulgotanie otaczającej nas medialnej paplaniny w najnowszym projekcie Jarosława Kozłowskiego znajduje przełożenie w bezdźwięcznym przesuwaniu się słownych sloganów na standardowych świetlnych tablicach. Nagromadzenie chaotycznie porozrzucanych tablic z powtarzającymi się tekstami wizualizuje medialny zgiełk w kółko powtarzanych stereotypów. W elektronicznej emisji tekstów, jak w systemach publicznej informacji, powielane są mentalne klisze zawierające się w języku: POLACY – PEDAŁY – PODŁOŚĆ, MAGIEL – MAFIA, DEMOKRACJA – DEWOCI. Zaczerpnięte z publicznych dyskursów, wyjęte z kontekstu słowa i zwroty nieustannie przesuwające się przed oczami ujawniają perswazyjną retorykę medialnego języka.
Do dwuznacznej roli mediów Kozłowski nawiązywał wcześniej w serii Figur retorycznych (2006-2009), w których mimo zestawiania różnych nośników informacji, takich jak gazety i świetlne tablice, artysta odmawiał mediom możliwości przekazu. Kategoryczną odmową wobec medialnej wrzawy, władzy i polityki mediów oraz ich upolitycznionej retoryki były wyświetlacze emitujące krótki tekst: „No news from…”, powtarzany wraz z nazwami dwudziestu trzech miast „od Moskwy do Johannesburga i Sydney”.
Pytania kluczowe dla życia w medialnej rzeczywistości artysta podsuwał w serii Recycled News (2009), obejmującej setki stron gazet skrzętnie zamalowanych akwarelami. Gazety pochodzące z różnych stron świata, niezależnie od języka, miejsca wydania czy orientacji politycznej, zawsze były tak samo oprawiane, podporządkowane estetyce rytmów i powtórzeń i, przede wszystkim, tak samo nieczytelne. Zamalowując całe strony prezentowanych gazet różno barwnymi akwarelami, artysta nie tylko kwestionował ich wiarygodność, ale również uwidaczniał estetyzację działania mediów. Niebywałym nagromadzeniem wielojęzycznej prasy, z jej przesłaniem masowego dystrybuowania informacji, prowokował do pytań o granicę medializacji współczesnego doświadczania świata.
W najnowszym projekcie zrealizowanym specjalnie na wystawę w sopockiej Państwowej Galerii Sztuki, Kozłowski w równie przewrotny sposób sięga po współczesne technologie masowej komunikacji. Nośniki informacji przekształca w nośniki ideologizacji i banalizacji publicznych dyskursów. W kilku wcześniejszych realizacjach instalując wyświetlacze w przestrzeniach publicznych, na ścianach budynków, (Lublin 2009), na ulicach i w sklepach (Belgrad 2006), w salonach ekspozycyjnych (Stambuł, 2010), pokazywał je jako nośniki braku informacji. W pracy Wszystko buczy, oprócz tego, co bulgocze wyświetlacze stają się nośnikami dezinformacji i manipulacji.
Artysta zazwyczaj zachowujący dystans wobec otaczającej go rzeczywistości, przeciwny jakiejkolwiek deklaratywności w sztuce, od czasu do czasu odwołuje się wprost do bieżących realiów. Język politycznych, społecznych i kulturowych standardów z sarkazmem przytaczał w hasłach wyhaftowanych na płóciennych makatkach w pracy Standardy Europejskie. Wersja polska (2009). W najnowszym projekcie podobnie jak w pracach z kilku różnych serii Standardów przyjmuje postawę ironisty, jak sam mówi „nie poucza ani nie moralizuje, posługując się raczej sarkazmem, kpiną, prześmiewaniem”. To, co „buczy” i „bulgocze” w tekstach emitowanych na wyświetlaczach jest poddane ćwiczeniom z deklinacji rozpisanym przez artystę na kilkudziesięciu planszach. Poszczególne słowa metodycznie odmieniane przez wszystkie przypadki stają się elementami rozbioru gramatycznego. Jarosław Kozłowski, mistrz analitycznej refleksji, logicznych i lingwistycznych gier w sztuce konceptualnej, z sarkastycznym poczuciem humoru zamienia retorykę medialnego języka na logikę jego gramatyki.
kurator wystawy: Bożena Czubak
Jarosław Kozłowski urodził się w 1945 roku w Śremie. W latach 1963–1969 studiował na Wydziale Malarstwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu), gdzie od 1967 roku prowadzi działalność dydaktyczną w zakresie rysunku i malarstwa. W latach 1981–1987 rektor poznańskiej uczelni. Od roku 1972 do 1990 prowadził Galerię Akumulatory 2 w Poznaniu, w której prezentował twórczość polskich i zagranicznych artystów awangardowych. W latach 1991–1993 był kuratorem programu galerii i kolekcji Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. Stypendysta m.in. The British Council (Londyn, 1979) i DAAD w Berlinie (1984–1985). Profesor zwyczajny Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Wykładał na Statens Kunstakademi w Oslo (1993–1997) oraz Rijksakademie van Beeldende Kunsten w Amsterdamie (1996–2004) i w Akademii bez ścian w Lusace (1999 i 2001). Mieszka i pracuje w Poznaniu.
Należy do czołowych twórców sztuki konceptualnej i autorów książek artystycznych. Inicjator międzynarodowej sieci artystycznej NET (1971) zaangażowany w ruch artystyczny Fluxus. W latach 60. i 70. zaliczany do najbardziej konsekwentnych konceptualistów, zajmował się refleksją analityczną i badaniami lingwistycznymi oraz sztuką performance. W latach 80. zaczął realizować wielkie instalacje, w których podejmował wątki krytyczne w stosunku do sposobów funkcjonowania kultury, m.in. serie prac poświęconych demitologizacjom sztuki. W latach 90. i obecnej dekadzie autor szeregu spektakularnych instalacji, w których podejmuje problematykę obecności modernistycznych tradycji, społecznego i politycznego kontekstu sztuki.
Wybrane wystawy indywidualne: Galeria odNowa, Poznań (1967); Galeria Foksal, Warszawa (1971, 1972, 1973, 1974, 1976); Galeria Krzysztofory, Kraków (1971, 1980); Galerie S:t Petri, Lund (1977, 1979); Galerie René Block, Berlin (1979); Galerie 38, Kopenhaga (1979); Mattʼs Gallery, Londyn (1980, 1982, 1986, 1990, 1996, 1999); Galerie Vor Ort, Hamburg (1980, 1982); Galerie Kanal 2, Kopenhaga (1983); H.A.H., Kopenhaga (1985); daadgalerie, Berlin (1985); Kastrupgardsamlingen, København (1985); Kunstlerhaus Bethanien, Berlin (1986); Kunsthallen Brandts Klædefabrik, Odense (1989); Archipel, Apeldoorn (1989); Royal Le Page Building, Edmonton (1989); Kunstverein Giannozzo, Berlin (1990), Tapko, Kopenhaga (1992); H.C.A.K. i The Archiv, Haga (1993); Muzeum Sztuki, Łódź (1994); Museet for Samtidskunst, Oslo (1995); Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa (1997); Muzeum Narodowe, Poznań (1997); Stadtgalerie, Berno (1997); The Arbaer Museum, Rejkjavik (1999); Dům uměni města Brna, Brno (2000); Kunstverein, Regensburg (2004); Emerson Galerie, Berlin (2005, 2007, 2011); Galeria Starmach, Kraków (2006); Galeria Le Guern, Warszawa (2007); Edition René Block, Berlin (2008); Bunkier Sztuki, Galeria Sztuki Współczesnej, Kraków (2009); Fundacja Profile, Warszawa (2009, 2012); Steinek Galerie, Wiedeń (2011).
Uczestniczył w wielu prestiżowych wystawach zbiorowych, jego prace znajdują się w licznych kolekcjach prywatnych i zbiorach publicznych.
