Tomasz Kopcewicz
Zima w trampkach

Na płótnach Kopcewicza nigdy nie pojawia się postać ludzka, chociaż prawie całe jego malarstwo dotyczy tego, co jest otoczeniem człowieka. Otoczeniem widzianym w sposób dalece wyabstrahowany, ale jednocześnie w wyraźnej relacji do nieobecnych w kadrze obrazu ludzkich postaci. W serii obrazów z barierkami (Po drodze, 2007-2011) artysta malował elementy wytyczające sposób poruszania się w przestrzeni, proste i zazwyczaj niezauważalne przyrządy do regulacji ruchu i zachowań przestrzennych. W surowych przedstawieniach architektonicznych detali pustych wnętrz kościelnych (Czarna łapa, 2010) fantazmatyczne lęki miały przełożenie w formalnym zdyscyplinowaniu i szkicowych uproszczeniach niedopowiedzianych form. 

Dalekim i trudnym do rozszyfrowania odniesieniem dla ostatnich płócien artysty są zdjęcia rumowisk, przysypanych popiołem zgliszcz; widoki rzeczywistości, w której ciągle coś się psuje i niedomaga, jak łuszcząca się i „odłażąca” od ściany farba. W poprzednim cyklu obrazów (Kłopoty to nasza specjalność, 2011) w zagmatwanych konstrukcjach łamiących się form zawodziła dyscyplina geometrii i stojące za nią idee. W prezentowanych obecnie obrazach, mimo że bardziej oszczędnych formalne, ich autora nie opuszcza poczucie szwankującej rzeczywistości, chybionych projektów jej urządzania i niedopasowania do oczekiwań, jak tytułowe chodzenie „zimą w trampkach”.