film 35 mm, 4'
1973
Film-performans był pierwszym z serii zapisów mechaniczno-biologicznych, których koncepcję (symbiozy ciała z mechaniką medium) artysta sformułował w tym samym roku. Jest to rejestracja wspinaczki autora na szczyt wieży spadochronowej. Wspinaniu towarzyszyło odliczanie kolejno pokonywanych stopni od 1 do 200. Kamera niesiona na statywie piersiowym obejmowała kadrem kolejne stopnie, elementy konstrukcyjne wieży i roztaczający się wokół niej, widziany w coraz szerszej perspektywie zimowy pejzaż.
Poruszana ruchem ciała filmującego, rejestrowała obrazy poza kontrolą oka/widzenia. Ten zapis w połączeniu z sugestywną ścieżką dźwiękową, oddającą narastające zmęczenie w głosie autora i jego rwący się oddech, łączył mechaniczne medium kamery z biologicznym medium ciała. W jednoujęciowym Idę, w którym czas rejestracji jest tożsamy z czasem projekcji, w przekazie psychofizycznych stanów autora kamera stawała się przedłużeniem jego ciała. O nieprzewidywalności zapisów mechaniczno-biologicznych Robakowski pisał po latach: „Gdy zabierałem się za film, nigdy dokładnie nie wiedziałem, jaki będzie efekt końcowy. […] Wszystko rozgrywało się jakby poza mną, ale zawsze przy mojej biologicznej obecności. W Idę… trzeba było wejść na wieżę, by tę energię wyzwolić, na papierze tego nie było, żaden scenariusz nie mógł tego doświadczenia zilustrować.”
* Józef Robakowski, ‘Videoconversation1989–2005: Always Looking for the World of the Future’, in Józef Robakowski, Energetic Images. Bio-mechanical Recordings1970–2005, ed. Piotr Krajewski and Violetta Kutlubasis-Krajewska, Wrocław: WRO Art Center, Polish Audiovisual Publishers, 2007, pp. 143–144.
