1992-1997
Laska Tułacza to narzędzie komunikacji kulturowej umożliwiająca jej właścicielowi – emigrantowi – komunikację oraz autoprezentację. Laska Tułacza należy do serii tzw. Instrumentów Ksenologicznych – projektów Wodiczki, które mają służyć poznaniu „Innego”. To poznanie odbywa się na dwóch poziomach: z jednej strony, poprzez działanie performatywne Laska pozwala na indywidualne wyrażenie siebie, przedstawienie swojej historii, z drugiej Instrument konfrontuje jej użytkownika z własnym wizerunkiem.
Laska tułacza składa się z dwóch części: kaptura z zamontowanym ekranem, z wyświetlanym filmem – historią właściciela Laski oraz z pojemnika – „relikwiarza”, w którym umieszczono pamiątki, przedmioty ważne w historii emigranta.
