ŻYWA GALERIA. Sztuka lat. 70 w filmie Józefa Robakowskiego.

W połowie lat 70. Józef Robakowski rozpoczął prace na filmem, poświęconym Muzeum Sztuki w Łodzi oraz artystom związanym z tą instytucją. Przesunięcie, które nastąpiło u progu jego realizacji, wyznaczyło nową jakość nie tylko dla tematu samego filmu, lecz szerszego kontekstu instytucjonalnego sztuki lat 70. W efekcie powstał film Żywa Galeria, prezentujący ogólnopolskie, neoawangardowe środowisko artystyczne przełomu 1974/75 roku. W tekście Aspekty motywujące powstanie filmu Żywa Galeria Robakowski określił cel projektu jako „odkrycie mentalności aktualnie działających artystów, ujawnienie ich świadomości artystycznej”. W założeniu tym tkwiła jednak pewna przewrotność. Film prezentuje przeszło 20 indywidualności twórców różnych dyscyplin artystycznych, wyselekcjonowanych przez autora, którym wyznaczył on w „składce filmowej” po 1,5 minuty na syntetyczne ujęcie ich praktyk. W ten sposób oglądamy m.in. Natalię LL, Jerzego Beresia, Andrzeja Partuma, Zbigniewa Warpechowskiego, Zbigniewa Dłubaka i wielu innych, początkujących wówczas artystów  blisko współpracujących  z  Robakowskim.  Jednocześnie Żywa Galeria ujawniając „żywioł poszerzający obszary ówczesnej sztuki”, wykraczała poza lansowane w PRL-u standardy artystyczne. Swoim filmem Robakowski dokonał jeszcze jednego znaczącego przesunięcia – instytucjonalnego. Niezależnie od fizycznych progów muzealnych, film stał się w efekcie performatywną galerią, awangardową wypowiedzią Robakowskiego nie tylko jako artysty, lecz także kuratora i teoretyka sztuki. Tym samym, zapoczątkował on swoistą ideę niezależnej instytucji artystycznej, rozwijaną w późniejszym czasie choćby poprzez funkcjonowanie Galerii Wymiany.