16.12.2011-4.02.2012
Wystawa zatytułowana „Sztuka domeny publicznej” prezentuje dokumentację fotograficzną i filmową z projekcji Krzysztofa Wodiczko, będących artystyczną odpowiedzią na stawiane przez niego pytanie: „co możemy uczynić, by przestrzeń publiczna rzeczywiście stała się publiczna?” Seria zdjęć w przeważającej większości wykonanych przez samego artystę pokazuje kilkadziesiąt projekcji, począwszy od realizowanych w latach 80 przy użyciu slajdów, dla których architektura była ekranem krytycznych interwencji w przestrzeni miasta. Fotografie przypominają kolejne działania artysty dotyczące znanych, często ikonicznych budowli i pomników, krytycznej lektury ich historii, demontażu ideologicznych narracji i sposobu oddziaływania na przestrzeń publiczną. Dokumentacja fotograficzna obejmuje wszystkie, monumentalne projekcje zewnętrzne, w których od drugiej połowy lat 90. artysta używa techniki wideo, ożywiając publiczne budowle i pomniki obrazami lub głosami bezdomnych, imigrantów, ofiar przemocy, weteranów wojennych, mniejszości spychanych na margines życia publicznego. Wystawa pokazuje kolejne projekcje, w których artysta stwarza innym możliwość pojawiania się w sferze publicznej, wyposażając ich w urządzenia służące im do komunikacji, do bycia słyszanymi i widzianymi. Działania, w których znajdują zastosowanie technologie „protestu, niezgody, krytycznej i agonistycznej pamięci” – instrumenty demokracji mające służyć użytkowaniu przestrzeni publicznej.
Wystawie towarzyszy obszerny katalog zawierający dokumentacje projekcji realizowanych od 1980 do 2010 roku w otwartych przestrzeniach miejskich, tekst wprowadzający Bożeny Czubak oraz teksty Krzysztofa Wodiczko.
Kurator: Bożena Czubak
Krzysztof Wodiczko urodzony w Warszawie w 1943 roku, mieszka i pracuje w Nowym Jorku, Bostonie i Warszawie. Artysta multimedialny, teoretyk sztuki, wykładowca akademicki i profesor. Obecnie jest profesorem Art, Design and Public Domain Programm w Harvard University, Cambridge, wykłada również w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie.
Od 1980 roku zrealizował przeszło 90 projekcji w kilkunastu krajach na różnych kontynentach. Projekcje z użyciem slajdów i techniki wideo, we wnętrzach galerii i muzeów oraz na fasady budynków i pomniki, o wymowie politycznej i społecznej, podejmowały kwestie praw człowieka, demokracji, przemocy, alienacji. Począwszy od krakowskiej projekcji na Wieży Ratuszowej (1996), artysta ożywia ważne dla miast monumenty lub budowle obrazami i głosami uczestników projekcji.
Jest twórcą szeregu projektów, Pojazdów i Instrumentów, w których znajduje przełożenie jego krytyczno-utopijna postawa. W latach siedemdziesiątych tworzył projekty alegoryczne — Pojazdy, traktujące o granicach wolności w przestrzeni politycznej ówczesnej Polski. W kolejnych dekadach kontynuował prace nad urządzeniami i pojazdami projektowanymi z myślą o bezdomnych, emigrantach, weteranach, wyobcowanych: Pojazd bezdomnych (1988–1989), Poliscar (1991), Laska tułacza (1992), Porte-Parole (1994), Egida (2000), Roz-broja (1999), Pojazd weteranów wojennych ( 2008).
