W filmach Teresy Tyszkiewicz realizowanych od końca lat 70. zasadniczym nośnikiem ekspresji było ciało artystki. Odwołując się do własnych, niekiedy bardzo intymnych przeżyć i sięgając do repertuaru odniesień erotycznych i fetyszystycznych pokazywała obraz wyemancypowanej kobiecej seksualności. Jej filmy były wyzwaniem dla wzorców peerelowskiej kultury i zdominowanego przez mężczyzn artystycznego establishmentu i undergroundu późnych lat 70. i wczesnych 80.
W filmie Oddech (1981), w improwizowanych przed kamerą działaniach grając na stereotypizacji wyobraźni seksualnej, aranżowała sytuacje będące wizualizacją osobistych emocji i podświadomych pragnień. Sensualność jej obrazów filmowych ukazujących cielesny sposób doświadczania świata odwołuje się do percepcji zmysłowej.
Przy użyciu różnych materii i przedmiotów inscenizuje sytuacje, w których zmysłowość graniczy z praktykami masochistycznymi. W filmie Ziarno (1980) nawiązując do archetypicznych znaczeń, eksponowała fizyczne granice cielesnych doświadczeń. Podkreślała sensualność fizycznego kontaktu z takimi materiami, jak ziarno, ziemia, bulwiaste warzywa czy pierze.
Film Dzień po dniu (1980) zrealizowany w mieszkaniu artystki przybiera formę ekspresyjnej wizji codziennego życia postrzeganego poprzez emocje i podświadome pragnienia. Doświadczenie codziennego otoczenia w powtarzanych i nie dających się wytłumaczyć czynnościach nabiera obsesyjnych wymiarów.
Film Obraz i gry (1981) obejmuje cechy charakterystyczne dla całej sztuki artystki, jej procesualność, cielesność i organiczną naturę. Kolejne kadry pokazują spontaniczną ekspresję jej działań, emocjonalne i intuicyjne podejście oparte na psychofizycznym doświadczeniu.
W Adaptacji, performensie zarejestrowanym w 1981 w Künstlerhaus w Stuttgarcie przedstawiła rodzaj intuicyjnego rytuału nawiązującego do archetypicznych znaczeń i subiektywnych doświadczeń nie zawsze poddających się racjonalizacji.
W filmie zatytułowanym Arta (1984) i dedykowanym nowonarodzonej córce, artystka odsłania fizjologiczne wymiar doświadczeń związanych z porodem i macierzyństwem. Film jest przykładem jej radykalnej wyobraźni i ekstatycznej sztuki powstającej w ścisłym związku ciała z substancjalną realnością natury.
Pierwsze filmy artystka realizowała wspólnie ze Zdzisławem Sosnowskim. Stałe zajęcie (1979) i Druga strona (1980) są zmysłową opowieścią na temat intymnej relacji kochającej się pary. W Stałym zajęciu w kolejnych kadrach pełnych erotycznego napięcia rozwijana jest gra pomiędzy autorami filmu będącymi w życiu prywatnym małżeństwem. Sieć napięć pomiędzy kobietą i mężczyzną granymi przez artystów jest podkreślana sposobem montażu filmu, połączeniem ruchomych i fotograficznych obrazów. W filmie Druga strona sceny intymnych rytuałów przenikają się z kulturą medialną wkraczającą w polską rzeczywistość przełomu lat 70. i 80. za pośrednictwem prasy i telewizji.
