Od A do B i z powrotem od B do A, 1974, 7’25”, 35 mm
Film jest przykładem analizy roli dźwięku w tworzeniu obrazów filmowych poprzez zakłócenie synchroniczności rejestracji dźwiękowej i wizualnej. W tym filmie performensie artysta oddziela głos od obrazu w trakcie pokonywania dwustumetrowej odległości od punktu A do B i w drodze powrotnej od B do A. Przestrzeń między dwoma punktami podzielona została na odcinki 25 metrowej długości. Artysta wyposażony w magnetofon rejestrujący dźwięk odliczał na głos kolejne, mijane odcinki, jednocześnie oddalając się od kamery. Po przejściu kilkudziesięciu metrów był już poza zasięgiem obiektywu kamery. Niezależnie od tego, czy jego postać była widziana z bliska czy z daleka czy w ogóle znikała z pola widzenia, przez cały czas jego głos opisujący liczbami kolejne etapy pokonywanej przestrzeni był utrzymany na tym samym poziomie. W rezultacie rejestracja dźwiękowa jakby „odstawała” od rejestracji wizualnej.
Diagram filmu Od A do B i z powrotem od B do A
