Okno, 1972, 8’28”, 35 mm
Film został skonstruowany na zasadzie kontrapunktowego zestawienia rejestracji obrazu i dźwięku. Zapis obrazu sprawiający wrażenie ciągłej rejestracji tego, co działo się za oknem, w rzeczywistości był ośmiokrotnym powtórzeniem ok. jednominutowego ujęcia okna filmowanego z wnętrza pomieszczenia (kuchni dawnego mieszkania artysty). Z kolei nie mająca związku z obrazem ścieżka dźwiękowa była zapisem jednostajnie narastających, dochodzących spoza kadru odgłosów manipulowania odbiornikiem radiowym czy „grania na różnych przedmiotach”. Efektem było zestawienie ciągłości nieciągłej rejestracji obrazu z ciągłym ale zmieniającym się dźwiękiem. Zasadnicze napięcie filmu zrealizowanego statyczną kamerą tkwiło w relacji pomiędzy tym, co było widziane w nieruchomym kadrze, a tym, co było rozbudowywane dźwiękiem poza kadrem.
