35 mm, 5'
1971
Bezkamerowa animacja filmowa, w której artysta, analizując składowe elementy języka filmowego, budował skalę napięć sterowanych synchronami dźwiękowo-obrazowymi. Dynamicznie zmieniający się czerwony prostokąt był ręcznie kształtowany w relacji do sugestywnej muzyki Eugeniusza Rudnika, opracowanej w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia w Warszawie. Do problemu relacji obrazu i dźwięku artysta powracał wielokrotnie w późniejszych realizacjach, m.in. w filmach Wideopieśni (1992) oraz Wideocałuskach (1992). Prostokąt dynamiczny był przykładem opisanych przez Robakowskiego cztery lata później zainteresowań „tzw. czystym kinem, chęci stworzenia filmu oczyszczonego z wszelkich możliwości struktur narracyjnych oraz metodologii poetyki literackiej”.
Józef Robakowski, Bezjęzykowa koncepcja semiologiczna filmu, „Warsztat Formy Filmowej” (Łódź), nr 7, 1975,
