wideo, 3'
1992
W pracy zrealizowanej bez użycia kamery artysta posłużył się mechanicznie spreparowaną taśmą z odręcznym rysunkiem linii. Projekcję z wijącą się i leniwie przesuwającą linią co jakiś czas ożywiają świetlne rozbłyski pochodzące z projektora, przed którym przesuwa się taśma. Skonstruowana przez artystę maszyna projekcyjna, pozbawiona mechanizmu skokowego, pozwala na płynny ruch przesuwania się taśmy. Instalacji działającej jak kinematograf towarzyszy przenikliwie zgrzytliwy, kojarzący się z jakimś chrobotliwym mechanizmem dźwięk skrzypiec. Silne bodźce dźwiękowe i świetlne miały oddziaływać na zasadzie „zjawisk psychofizycznych”, zgodnie ze sformułowaną wówczas przez artystę koncepcją energetyczności sztuki.
W tym samym roku Robakowski zrealizował film Kąty energetyczne, w którym negatywowa taśma z zarysowanym na niej gwoździem ciągłą zygzakowatą linią w czasie projekcji dawała efekt rozbłyskującej błyskawicy.
