1993
Projekt ten jest bardziej radykalnym rozwinięciem Laski tułacza i podobnie jak ten poprzedni, ma służyć komunikacji, wypowiadaniu się przez imigrantów. Radykalność zawarta jest w samej konstrukcji: przymocowuje się go bezpośrednio przy twarzy, przez co staje się przedłużeniem ciała, stanowi niejako integralną jego część, a nie jest tylko zapośredniczeniem. Zamocowuje się go wokół twarzy tak, że zasłania usta – na ich wysokości umieszczony jest monitor, po bokach małe głośniki. Monitor odtwarza uprzednio nagrane wypowiedzi, zastępując przez to rzeczywistą wypowiedź ruchomym obrazem ust i dźwiękiem. Urządzenie upodabnia się do współczesnych gadżetów wirtualnej doby elektroniki – przyciąga i każe podejść naprawdę blisko, przez co zmniejsza odległość pomiędzy użytkownikiem, potencjalnym „obcym” a widzem.
Powstała też druga wersja rzecznika wyposażona w odchylany i przesuwany monitor. Umożliwiło to odsłonięcie ust i płynne przechodzenie z mówienia medialnego na bezpośrednie.
Por. Krzysztof Wodiczko, Pomnikoterapia, Zachęta, Warszawa 2005, s. 89-92.
