1988-1989
Pojazd był testowany i używany przez bezdomnych w Nowym Jorku i Filadelfii. Projekt był odpowiedzią artysty na rosnącą liczbę bezdomnych, pod koniec lat osiemdziesiątych sięgającą w Nowym Jorku 100 tysięcy. Pojazd miał łączyć funkcje praktyczne i symboliczne: z jednej strony, oferować bezdomnym strategie Przetrwania, z drugiej – kwestionować ekonomiczne i polityczne systemy marginalizujące bezdomnych.
Dla artysty projekt ten jest przykładem tego, co nazywa skandalizującym funkcjonalizmem, jako że odpowiada na potrzeby, których istnienie jest skandalem społecznym i politycznym. Konstrukcja pojazdu zbudowanego z aluminium, stalowej siatki, blachy i pleksi jest kojarzona z konstruktywistycznym funkcjonalizmem i techniką militarną użytą jako „narzędzie przeciwko walce z bezdomnymi”.
Konsultowany z bezdomnymi i modyfikowany zgodnie z ich sugestiami pojazd oferował im mobilność i bezpieczeństwo. Jako środek transportu i schronienia został skonstruowany tak, żeby zapewnić bezdomnym przestrzeń do spania. Jako urządzenie mające umożliwiać przetrwanie został przystosowany do przechowywania i transportowania butelek i puszek. Jego składana konstrukcja po złożeniu umożliwia użytkownikom posługiwanie się pojazdem jak wózkiem, do którego mogą zbierać puszki i szklane opakowania oddawane do skupu.
