27.09-30.10.2013
Przyszłość ćwiczona jest w najnowszej pracy Alicji Karskiej i Aleksandry Went zatytułowanej Pieszo latając (2013). Instalacja składa się z kilku sąsiadujących ze sobą, czarno-białych rejestracji wideo. Poszczególne projekcje pokazują ćwiczenia poprzedzające akrobacje lotnicze. Oglądamy pilotów oswajających się z kolejnością figur akrobatycznych, ich ćwiczenia wykonywane z niebywałą koncentracją. Układami ciał, dłoni, niezwykle precyzyjną mechaniką ruchów piloci przenoszą się w przyszłość lotu. Kolejne sekwencje obrazów są zapisem wprawiania się w tym, co ma dopiero nastąpić.
Karska i Went są autorkami instalacji, serii fotograficznych, książek artystycznych, realizacji w technice wideo i filmu. W wielu pracach podejmują problem pamięci i odzyskiwania dla kultury tego, co pominięte i zapomniane. Rejestrują zanikające obszary współczesnej wizualności, kulturowe fenomeny z obrzeży miejskich przestrzeni i peryferiów współczesnej wyobraźni. Dialog z przeszłością i pamięcią konstruują w sposób odbiegający od dominujących, historycznych narracji, często eksploatując obrazy pamięci niejawnej i lekceważonej. Ku przeszłości zwracają się też w najnowszym projekcie, poświęconym zmarłemu, wybitnemu rzeźbiarzowi, Franciszkowi Duszeńce, ale ich projekt jest pomyślany nie na zasadzie upamiętnienia, ale ożywienia pamięci dialogiem ze współczesnością. W instalacji zatytułowanej Franciszek Duszeńko – monumenty (2012-2013) pokazują prace nieżyjącego twórcy, umieszczając jego nieznane modele rzeźbiarskie we wnętrzach makiet imitujących różne przestrzenie wystawiennicze.
Szkicowe, modernistyczne formy pochodzą z gdańskiej pracowni artysty, która miała się okazać zaskakującym odkryciem po śmierci rzeźbiarza. Franciszek Duszeńko, niezwykle ceniony pedagog, współtwórca Wydziału Rzeźby w ASP w Gdańsku, znany jest przede wszystkim z monumentalnych, pomnikowych realizacji. Małe formy i modele rzeźbiarskie nigdy nie opuszczały pracowni. Karska i Went, uczennice uczniów Franciszka Duszeńki umieszczają te małe formy rzeźbiarskie i szkice we wnętrzach makiet będących imitacjami nieistniejących przestrzeni wystawienniczych. Wnętrza tych makiet zbudowane są w skrzyniach, które można ustawiać w różnych konfiguracjach i, które w każdej chwili można przetransportować i pokazać w innym miejscu. Artystki przenoszą rzeźbiarskie formy Duszeńki z prywatnej przestrzeni pracowni do inscenizowanych przestrzeni publicznych, by jedne i drugie wpisywać w narracje współczesnej historii sztuki. Sposobem eksponowania tych form artystki podejmują pytania o miejsce prac nieżyjącego artysty, o rolę muzeów i sposoby podtrzymywania pamięci.
