WGW 2019 | Andrzej Dłużniewski, 'O nic nie jestem pytany'

Otwarcie: piątek, 20 września, 2019, godz. 17–21

Wystawa czynna do 2 listopada 2019

od wtorku do soboty, w godz. 12–19

W czasie Warsaw Gallery Weekend 21 i 22 września w godz. 12–19

Wielowątkowa i rozpisana na różne media twórczość Andrzeja Dłużniewskiego wymyka się jednoznacznym klasyfikacjom. Znany jest jako twórca obrazów, rysunków, fotografii, kolaży, rzeźb, obiektów, instalacji przestrzennych, działań performatywnych i jednocześnie autor tekstów i książek. Oczywisty jest jego udział w neoawangardowych przewartościowaniach i konceptualizacji sztuki, powinowactwa z Fluxusem i przede wszystkim podwójna przynależność jego praktyki artystycznej, realizowanej w obszarze sztuk wizualnych i sztuki słowa.

W swoich pracach często łączył rzeczy, obrazy i słowa, dopowiadając, dookreślając i jednocześnie różnicując jedne drugimi. Konceptualizacja sztuki w jego ujęciu nie miała nic wspólnego z teoretyzowaniem czy pryncypialną kategoryzacją, oznaczała raczej problematyzowanie, kwestionowanie rzeczy i spraw na pozór oczywistych. Swoimi pracami i tekstami stawiał pytania, które pozostawiał bez odpowiedzi. Z niedomknięcia uczynił wręcz istotę swoich działań artystycznych, w różnych pracach mnożąc ich kolejne wersje i językowe modyfikacje.

W latach siedemdziesiątych w całym szeregu realizacji przenicowywał pojęcie obrazu, którego najczęściej w tych pracach nie było. Z poczuciem humoru grał z oczekiwaniami odbiorców wobec sztuki, wyrzekał się stosowania jakiejkolwiek metody i bezlitośnie kpił z wiary w konsekwencję.

Od połowy lat osiemdziesiątych wytrącał odbiorców z ich bezwiednej pewności pytaniami o związki pomiędzy sensem słów i ich rodzajem gramatycznym, zmieniającym się w różnych językach.

Prace, komentarze i teksty Andrzeja Dłużniewskiego dają wgląd w prowadzony przez niego przewrotny dialog z tradycją modernizmu, ironiczne realizacje odnoszące się do sposobów funkcjonowania i postrzegania sztuki współczesnej, filozoficzno-estetyczne dociekania dotyczące pojęć niekoniecznie związanych ze sztuką, wizualno-tekstowy, prowokacyjny intelektualnie dyskurs zainicjowany w latach sześćdziesiątych i kontynuowany do śmierci artysty w 2012 roku.

Andrzej Dłużniewski, ur. w Poznaniu w 1939 roku, zmarł w Warszawie w 2012. Od 1970 roku zatrudniony na Wydziale Architektury Wnętrz w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1991 roku otrzymał tytuł profesora i objął Pracownię Intermediów, którą prowadził do śmierci w 2012 roku.

Od 1980 do 1993 roku wspólnie z żoną Emilią Małgorzatą Dłużniewską (absolwentką malarstwa) prowadził galerię w ich mieszkaniu przy ul. Piwnej 20/26 w Warszawie. Organizowali tam wystawy, performanse, spotkania autorskie, wykłady, odczyty artystów polskich i zagranicznych. Piwna 20/26 należała do kluczowych miejsc artystycznej alternatywy, funkcjonującej niezależnie od oficjalnej polityki kulturalnej. Praktyka artystyczna Andrzeja Dłużniewskiego obejmowała malarstwo, rysunek, fotografię, obiekty, rzeźbę, instalacje. Równolegle ze sztukami wizualnymi zajmował się różnymi formami literackimi, od prozy do poezji konkretnej.

W 1997 roku w wyniku wypadku samochodowego Andrzej Dłużniewski stracił wzrok, nie zaprzestał jednak działalności artystycznej i pedagogicznej. Realizował rzeźby, kolaże, pisał opowiadania i krótkie formy literackie, a obrazy tworzył przy pomocy Macieja Sawickiego, żony Emilii Małgorzaty Dłużniewskiej i od 2007 roku syna Kajetana Dłużniewskiego. Był laureatem nagrody im Katarzyny Kobro (2003) i nagrody im. Jana Cybisa (2006); w uznaniu zasług na rzecz osób niewidomych i słabowidzących został oznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).

Andrzej Dlużniewski, O nic nie jestem pytany, 2019, Fundacja Profile, widok wystawy

Konstrukcja w procesie. 1981-2000

Kurz na muszli. W pracowni Emilii i Andrzeja Dłużniewskich

Otwarte archiwum